فصل چهل و سوم- بخواهید تا به شما داده شود – استر هیکس

کتاب بخواهید تا به شما داده شود اثر استر هیکس

روش بیستم و یکم
قانون جذب و سلامتی

چه وقت باید از این روش استفاده کنید؟

وﻗﺘﻰ ﺣﺲ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﺣﺎل ﺧﻮﺑﻰ ﻧﺪارﻳﺪ.
وﻗﺘﻰ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻃﻮر ﻗﻄﻌﻰ ﺑﻴﻤﺎرى ﺗﺎن را ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﺪاده اﻧﺪ.
وﻗﺘﻰ اﺣﺴﺎس درد ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ.
وﻗﺘﻰ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻴﺪ اﺣﺴﺎس ﺳﺮزﻧﺪﮔﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮى ﻛﻨﻴﺪ.
وﻗﺘﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ وﺿﻊ ﺟﺴﻤﻰ ﺧﻮد ﺗﺮس ﻣﺒﻬﻤﻰ دارﻳﺪ.

محدوده جهت گیری احساسات شما

روش ﺑﺎز ﭘﺲ ﮔﻴﺮى ﺗﻨﺪرﺳﺘﻰ ذاﺗﻰ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﺪوده اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﺮح زﻳﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻣﻔﻴﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد:

١٠) ﺧﺸﻢ/ آزردﮔﻰ اﺑﻰ ﻗﺮارى
ﺗﺎ
٢٢) ﺗﺮس/ اﻧﺪوه / اﻓﺴﺮدﮔﻰ / ﻳﺎﺳﺎ ﻋﺪم ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ

(اﮔﺮ از ﺷﺮاﻳﻂ ﻓﻌﻠﻰ ﻫﻤﺴﻮﻳﻰ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮد ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﻓﺼﻞ ٢٢ ﺑﺎزﮔﺮدﻳﺪ و از آن ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺑﻴﺴﺖ و دوﮔﺎﻧﻪ درﺟﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ اﺣﺴﺎﺳﻰ ﻧﺴﺨﻪ اى ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺗﻬﻴﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ.)

از اﻳﻦ روش وﻗﺘﻰ در ﺟﺎى راﺣﺘﻰ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ، ﻫﺮﭼﻪ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻬﺘﺮ. ﺑﻪ ﻣﺪت ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ١۵ دﻗﻴﻘﻪ و زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﻧﻤﻴﺪﻫﻴﺪ ﻛﺴﻰ ﻣﺰاﺣﻢ ﺗﺎن ﺷﻮد.

اﻛﻨﻮن اﻳﻦ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻛﻮﺗﺎه را ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ و در ﺟﺎﻳﻰ ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪن آن ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻣﻤﻜﻦ ﺑﺎﺷﺪ و وﻗﺘﻰ دراز ﻛﺸﻴﺪﻳﺪ آرام آرام آن را ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ.

ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺟﺴﻢ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﻣﻦ ﻧﺪاﻧﻢ ﺑﺮاى ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪن ﺣﺎﻟﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻢ، ﺟﺴﻤﻢ ﻣﻴﺪاﻧﺪ.
ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﻳﻚ ﺗﺮﻳﻠﻴﻮن ﺳﻠﻮل آﮔﺎه ﻫﺴﺘﻢ و آﻧﻬﺎ ﺧﻮد ﻣﻰ داﻧﻨﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻌﺎدل ﻓﺮدى ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ آورﻧﺪ.
وﻗﺘﻰ اﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻂ ﺷﺮوع ﺷﺪ، آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ اﻛﻨﻮن ﻣﻰ داﻧﻢ ﻧﻤﻰ داﻧﺴﺘﻢ.
اﮔﺮ آﻧﭽﻪ را اﻛﻨﻮن ﻣﻰ داﻧﻢ، ﻣﻴﺪاﻧﺴﺘﻢ، اﻳﻦ وﺿﻊ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻰ آﻣﺪ.
ﻣﻦ ﻧﻴﺎزى ﻧﺪارم ﻋﻠﺖ اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرى را ﺑﺪاﻧﻢ.
اﺣﺘﻴﺎﺟﻰ ﻧﺪارم ﻛﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ دﻫﻢ در ﺟﺮﻳﺎن اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرى ﭼﻪ ﺷﺮاﻳﻄﻰ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ.
ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ آراﻣﻰ از دﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرى ﺧﻼص ﺷﻮم.
ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرى ﺷﺮوع ﺷﺪه، ﭼﻮن در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻣﺴﻴﺮش را ﺗﻐﻴﻴﺮ داده اﺳﺖ.
ﻃﺒﻴﻌﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻰ ﻃﻮل ﻣﻰ ﻛﺸﺪ ﺗﺎ ﺟﺴﻤﻢ ﺑﺎ اﻓﻜﺎر اﺻﻼح ﺷﺪه ام در ﻣﻮرد ﺳﻼﻣﺘﻰ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺷﻮد.
در ﻣﻮرد ﻫﻴﭻ ﻳﻚ از اﻳﻦ ﻫﺎ ﻋﺠﻠﻪ اى ﻧﺪارم.
ﺟﺴﻤﻢ ﻣﻰ داﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﺪ.
ﺳﻌﺎدت ﺑﺮاى ﻣﻦ اﻣﺮى ﻃﺒﻴﻌﻰ اﺳﺖ.
ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ دروﻧﻰ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻣﺎﻫﺮاﻧﻪ اى از وﺿﻊ ﺟﺴﻤﻰ ام آﮔﺎه اﺳﺖ.
ﺳﻠﻮل ﻫﺎى ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻬﺒﻮد ﺧﻮد درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ و ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ درﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻴﺪﻫﺪ.
ﻣﻦ ﺗﺤﺖ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻫﺴﺘﻢ.
اﻛﻨﻮن اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ارﺗﺒﺎط ﻣﻴﺎن ﺟﺴﻢ و ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻫﺴﺘﻰ ام ﺑﺮﻗﺮار ﺷﻮد.
ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻢ و ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﻢ.
ﻣﻦ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻢ.
ﻣﻦ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻰ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ.

اﻛﻨﻮن ﻓﻘﻂ دراز ﺑﻜﺸﻴﺪ و از راﺣﺘﻰ ﻣﻼﻓﻪ اى ﻛﻪ زﻳﺮ ﺧﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﻳﺪ ﻟﺬت ﺑﺒﺮﻳﺪ. روى ﺗﻨﻔﺲ ﺧﻮد ﺗﻤﺮﻛﺰ ﻛﻨﻴﺪ، دم و ﺑﺎزدم. دم و ﺑﺎزدم. ﻫﺪف ﺷﻤﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ.

در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ آرام ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻳﺪ، ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﻜﺸﻴﺪ. ﺧﻮد را ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﻜﻨﻴﺪ. ﺳﻌﻰ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ زور ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﭼﻴﺰى اﺗﻔﺎق ﺑﻴﻔﺘﺪ. ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ وﻇﻴﻔﻪ اى در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺪارﻳﺪ ﻣﮕﺮ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﺮدن و ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪن.

اﺣﺘﻤﺎﻻ درون ﺑﺪن ﺗﺎن اﺣﺴﺎس ﻧﻮﻋﻰ ﺳﺒﻜﻰ و آراﻣﺶ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﻛﺮد. ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻴﺪ و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻫﺴﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺎز ﺳﻠﻮﻟﻬﺎى ﺷﻤﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﺪ. ﺷﻤﺎ اﻛﻨﻮن در ﺣﺎل ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻓﺮآﻳﻨﺪ ﺑﻬﺒﻮدى ﻫﺴﺘﻴﺪ. ﺳﻌﻰ ﻧﻜﻨﻴﺪ ﺑﻪ آن ﻛﻤﻚ ﻳﺎ آن را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻛﻨﻴﺪ. ﻓﻘﻂ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻴﺪ. ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﻴﺪ و آن را ﭘﺬﻳﺮا ﺷﻮﻳﺪ.

اﮔﺮ در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪه اﻳﺪ اﺣﺴﺎس درد داﺷﺘﻴﺪ ﺑﺎز ﻫﻤﻴﻦ روش را دﻧﺒﺎل ﻛﻨﻴﺪ. اﮔﺮ درد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻣﻔﻴﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ را ﺑﻪ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺧﻮد اﺿﺎﻓﻪ ﻛﻨﻴﺪ:

اﻳﻦ ﺣﺲ درد ﻧﺸﺎﻧﻪ اى از اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻠﻮﻟﻬﺎى ﻣﻦ ﺑﺮاى ﺟﺬب اﻧﺮژى ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ دﻫﺪ.
اﻳﻦ ﺣﺲ درد ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰى از اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﻤﻚ در راه اﺳﺖ.
ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ درد اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﻢ زﻳﺮا ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﻛﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اى از ﺑﻬﺒﻮدى اﺳﺖ.

ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺑﺮوﻳﺪ. ﺑﺎ آﮔﺎﻫﻰ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ روﺑﻪ راه اﺳﺖ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻴﺪ. ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﻜﺸﻴﺪ، اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻴﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ.

آبراهام، درباره روش باز پس گیری تندرستی ذاتی با ما بیشتر حرف بزن.

دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻰ اﺣﺴﺎس ﻧﺎراﺣﺘﻰ ﻛﺮدﻳﺪ، ﻛﻤﻰ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: »اﻳﻦ ﻧﺎراﺣﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﻴﻜﻨﻢ ﭼﻴﺰى ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ آﮔﺎﻫﻰ ام ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺘﻰ ﻛﻪ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﻴﺪﻫﻢ. وﻗﺖ آن رﺳﻴﺪه ﻛﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻢ و ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﻢ. اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻢ و ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﻢ، اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻢ و ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﻢ.« ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آراﻣﺶ را دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻴﺪ.

ﻫﺮ ﺳﻠﻮﻟﻰ درون ﺷﻤﺎ ارﺗﺒﺎط ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﻰ ﺑﺎ ﻧﻴﺮوى ﺧﻼﻗﻪ زﻧﺪﮔﻰ دارد و ﻫﺮ ﺳﻠﻮل ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ واﻛﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﺪ. وﻗﺘﻰ اﺣﺴﺎس ﻟﺬت ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ، ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻣﺪارﻫﺎ ﮔﺸﻮده اﻧﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻴﺪ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺮوى زﻧﺪﮔﻰ را درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴﺪ، اﻣﺎ وﻗﺘﻰ اﺣﺴﺎس ﺗﻘﺼﻴﺮ، ﺳﺮزﻧﺶ، ﺗﺮس ﻳﺎ ﺧﺸﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﺪارﻫﺎ ﻣﺨﺘﻞ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ و ﻧﻴﺮوى زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻤﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻛﺎﻣﻞ درون ﺷﻤﺎ ﺟﺮﻳﺎن ﻳﺎﺑﺪ. ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﺎدى ﻳﻌﻨﻰ ﻣﺸﺎﻫﺪه اﻳﻦ ﻣﺪارﻫﺎ و ﺑﺎز ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻦ آﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﻤﻜﻦ، ﺳﻠﻮﻟﻬﺎى ﺷﻤﺎ ﻣﻰ داﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ. آﻧﻬﺎ در ﺣﺎل ذﺧﻴﺮه اﻧﺮژى ﻫﺴﺘﻨﺪ.

ﻫﻴﭻ ﻧﻮع ﺑﻴﻤﺎرى اى در دﻧﻴﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺘﻮاﻧﻴﺪ آن را ﺑﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮى ﺑﺪل ﻛﻨﻴﺪ، ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺗﺎﺑﻠﻮى ﻧﻘﺎﺷﻰ اى در دﻧﻴﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻴﺪ آن را دوﺑﺎره ﺑﻜﺸﻴﺪ.

اﻓﻜﺎر ﻣﺤﺪود ﻛﻨﻨﺪه ﻣﺘﻌﺪدى ﻛﻪ در ﻣﺤﻴﻂ ﺑﺸﺮى وﺟﻮد دارﻧﺪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮرى را اﻳﺠﺎد ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎى ﻻﻋﻼج ﻳﺎ ﺷﺮاﻳﻂ ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻧﻤﻰ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ، اﻣﺎ ﻣﺎ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻴﻢ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺎﭘﺬﻳﺮﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎور دارﻳﺪ. ﻛﺴﻰ ﻫﻤﻴﻦ اواﺧﺮ از ﻣﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ:

»آﻳﺎ ﺟﺴﻢ ﻣﺎ ﺑﺮاى ﺑﻬﺒﻮدﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﻣﺤﺪودﻳﺖ روﺑﻪ روﺳﺖ.« و ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ دادﻳﻢ: »ﻧﻪ، ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ آن را ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ.« او ﺑﺎز ﭘﺮﺳﻴﺪ: »ﭘﺲ ﭼﺮا اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺻﺎﺣﺐ اﻧﺪام ﻫﺎى ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﻧﺪ؟« و ﻣﺎ ﺟﻮاب دادﻳﻢ: »ﭼﻮن ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﺎور ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ.«

در مورد کودکان ناسالم چطور؟

ﺳﺆاﻟﻰ ﻛﻪ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻣﻄﺮح ﻣﻰ ﺷﻮد اﻳﻦ اﺳﺖ: »ﺧﺐ در ﻣﻮرد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﭼﻄﻮر؟ ﻛﻮدﻛﺎن ﻧﺎﺳﺎﻟﻢ؟« و ﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ دﻫﻴﻢ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ در ﻣﻌﺮض ارﺗﻌﺎﺷﻰ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ.

ﺣﺘﻰ داﺧﻞ رﺣﻢ- ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ از ﺟﺮﻳﺎن ﺳﻌﺎدت ﺑﻪ ﺳﻮى آﻧﻬﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ. اﻣﺎ ﭘﺲ از ﺗﻮﻟﺪ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از ﻧﺎﺗﻮاﻧﻰ ﺷﺎن، اﮔﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﻰ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﻌﺎدت را درون ﺧﻮد ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ، ﺣﺘﻰ ﭘﺲ از آن ﻛﻪ ﺑﺪﻧﺸﺎن ﻛﺎﻣﻼ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، ﺷﺮاﻳﻂ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻧﻮﻋﻰ ﺑﻬﺒﻮد ﭘﻴﺶ ﻣﻰ رﻓﺖ.

ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻃﺒﻴﻌﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ. از وﻓﻮر و ﻓﺮاواﻧﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﻴﺪ. اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻃﺒﻴﻌﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻔﺎﻓﻴﺖ را ﺣﺲ ﻛﻨﻴﺪ. در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل اﻳﻦ ﻏﻴﺮ ﻃﺒﻴﻌﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻮﺟﻮدى ﺳﺮدرﮔﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ، ﺑﺎ ﻛﻢ و ﻛﺎﺳﺘﻰ روﺑﺮو ﻳﺎ ﺳﺮزﻧﺶ ﺷﻮﻳﺪ. اﻳﻦ ﻫﺎ ﺑﺮاى ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ واﻗﻌﻰ ﺷﻤﺎ ﻛﺎﻣﻼ ﻏﻴﺮﻃﺒﻴﻌﻰ اﺳﺖ، ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰ رﺳﺪ در اﻟﮕﻮﻫﺎى ﺑﺸﺮى ﻛﻪ ﺷﻤﺎ آن را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻳﺪک ﻣﻰ ﻛﺸﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺟﻠﻮه ﻣﻰ ﻛﻨﺪ.

ﻫﺮوﻗﺖ درون ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻫﺮ ﻧﻮع ﻧﺎراﺣﺘﻰ ﻛﺮدﻳﺪ، ﺧﻮاه ﺟﺴﻤﻰ ﻳﺎ روﺣﻰ، ﻫﻤﻮاره و ﻫﻤﻮاره ﻳﻚ ﻣﻔﻬﻮم دارد: »آرزوى ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﺮژى ذﺧﻴﺮه ﻛﻨﻢ، اﻣﺎ ﺑﺎورﻫﺎﻳﻢ ﻣﺎﻧﻊ از آن ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ در ﺟﺴﻤﻢ ﻧﻮﻋﻰ ﻣﻘﺎوﻣﺖ اﻳﺠﺎد ﻛﺮده ام.« راه ﭼﺎره – در ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺮاى ﺧﻼص ﺷﺪن از درد ﻳﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻰ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﺮدن و ﺣﺲ آراﻣﺶ اﺳﺖ.

از ﻣﺎ ﺳﺆال ﻣﻰ ﺷﻮد:

»اﮔﺮ ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻨﺒﻊ ﺑﻴﻤﺎرى وﺟﻮد ﻧﺪارد ﭘﺲ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻫﻤﻪ اﻓﺮاد ﺑﻴﻤﺎرﻧﺪ؟« زﻳﺮا آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد را در ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ ارﺗﻌﺎﺷﺎت ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻰ ﻗﺮار دﻫﻨﺪ. آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻰ اﺟﺎزه ورود ﻧﻤﻴﺪﻫﻨﺪ و وﻗﺘﻰ ﺑﻪ آن اﺟﺎزه ورود ﻧﻤﻰ دﻫﻨﺪ، در ﻏﻴﺎب آن، آﻧﭽﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﻰ آﻳﺪ ﺑﻴﻤﺎرى اﺳﺖ و وﻗﺘﻰ ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدى از ﻣﺮدم ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻴﺪ: ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻨﺒﻊ ﺑﻴﻤﺎرى وﺟﻮد دارد. ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ اﺳﻢ و ﻋﻨﻮان ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ، ﻣﺜﻼ ﺳﺮﻃﺎن ﻳﺎ اﺳﺎﻣﻰ وﺣﺸﺘﻨﺎک دﻳﮕﺮ، و ﺑﻪ ﻃﻮر ﺿﻤﻨﻰ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰى در ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت اﻓﺮاد ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰ ﺷﻮد.« ﻣﺎ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰى ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻳﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ. اﻳﻦ ﺧﻮد ﻣﺮدم اﻧﺪ ﻛﻪ از ﻃﺮﻳﻖ آزﻣﻮن و ﺧﻄﺎ و از ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺮﺣﺮﻓﻰ اﻟﮕﻮﻫﺎى ﻓﻜﺮى را ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ از ورود ﺳﻌﺎدت ﺑﻪ دروﻧﺸﺎن آﻧﻬﺎ ﻣﻰ ﺷﻮد ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ.

در ﺷﺮاﻳﻄﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت اﺟﺎزه ورود ﻧﻤﻰ دﻫﻴﺪ، ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﻰ در زﻧﺪﮔﻰ ﺷﻤﺎ ﭘﺪﻳﺪار ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ، از ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻴﻤﺎرى ﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ در ﺟﺴﻤﺘﺎن ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰ آﻳﺪ ﻳﺎ ﻛﻤﺒﻮد ﻛﻪ آرزوﻳﺶ را دارﻳﺪ. ﺑﻪ ﻣﺮور زﻣﺎن ﺑﺎورﺗﺎن ﻣﻰ ﺷﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺘﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ رﻳﺸﻪ در ﺟﺎﻳﻰ دارد و ﺳﭙﺲ اﻳﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اﻃﻼﻋﺎت را ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮔﺴﺘﺮش ﻣﻰ دﻫﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد را از اﻳﻦ ﻣﻨﺒﻊ ﺷﺮ« ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﻴﺪ. ﭼﻴﺰى ﻛﻪ از اﺻﻞ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ.

اگر تشخیصی که داده اند نگران کننده باشد

اﮔﺮ در ﻣﻮرد ﺑﻴﻤﺎرى ﺷﻤﺎ ﺗﺸﺨﻴﺼﻰ داده اﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻰ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺣﺘﻰ آن را ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ، ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ: »اوه. ﺧﺪاى ﻣﻦ ﭼﻘﺪر از آﻧﭽﻪ ﻛﻪ آن ﻫﻤﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ دور اﻓﺘﺎدم؟« و ﻣﺎ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ آﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻤﻰ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ اى از ﭼﻴﺰﻫﺎى ﻛﻮﭼﻚ، ﻳﻌﻨﻰ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻴﺪﻫﺪ، ﻳﺎ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﻪ ﭼﻨﺪان ﺣﺲ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻰ دﻫﺪ، اﻣﺎ ﻣﻦ ﺳﺮاغ اﻟﮕﻮﻳﻰ رﻓﺘﻪ ام ﻛﻪ اﺻﻼ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﻰ در ﻣﻦ اﻳﺠﺎد ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ. ﭘﺲ اﻳﻦ ﺳﻬﻢ روزاﻧﻪ ﻣﻦ از ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ ﻛﻪ آرزوﻳﺶ را دارم، ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﻣﺮا از داﻳﺮه ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﻪ ﻣﻰ دارد.

ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ! ﻧﮕﺬارﻳﺪ ﺟﺎﻳﻰ ﻛﻪ در آن ﻗﺮار دارﻳﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ. ﻫﺮﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﭘﻴﺎﻣﺪ ﺟﺎﻧﺒﻰ اﻧﺮژى ﻫﻤﺴﻮﻳﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﻔﺎﻓﻴﺖ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﺗﺮى ﻣﻰ دﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻴﺪ و از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮى در ﻣﻮرد اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻴﺪ در ﺟﻬﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ و ﻗﺒﻮل ﻛﺮدن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻳﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ از آن ﻓﺎﺻﻠﻪ دارﻳﺪ.

ﺳﻌﺎدﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮﻳﺪ ﺑﺎ ﺳﻌﺎدﺗﻰ ﻛﻪ آن را رد ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻓﻜﺮى، ﺧﻠﻘﻴﺎت، ﻧﮕﺮﺷﻬﺎ و ﻋﺎدات ﻓﻜﺮى ﺷﻤﺎ ﺑﺴﺘﮕﻰ دارﻧﺪ. ﻫﻴﭻ اﺳﺘﺜﻨﺎﻳﻰ ﺑﻴﻦ اﻧﺴﺎن و ﺣﻴﻮان وﺟﻮد ﻧﺪارد، زﻳﺮا ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ آﻧﻬﺎ را ﻣﺪاوا ﻛﻨﻴﺪ و آﻧﻬﺎ راه دﻳﮕﺮى ﺑﺮاى دﺳﺘﻴﺎﺑﻰ ﺑﻪ روال ﻃﺒﻴﻌﻰ ﻓﻜﺮى ﺧﻮد ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ.

ﻣﺪاواى ﺟﺴﻢ در واﻗﻊ در ﺑﺎره ﻣﺪاواى روح اﺳﺖ. درﺑﺎره روان ﺗﻨﻰ ﻫﻤﻪ ذرات آن: ﺑﺪون اﺳﺘﺜﻨﺎء ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى وﺟﻮد ﻧﺪارد ﻛﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺳﻌﺎدت ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺟﻬﺖ دﻫﺪ، ﻣﺸﺮوط ﺑﺮ آن ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﻓﻜﺮ ﺧﻮد را روى ﭼﻴﺰى ﻛﻪ ﺣﺲ ﺧﻮﺑﻰ را در ﺷﻤﺎ اﻳﺠﺎد ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ.

در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﻔﺘﻪ ﺟﺴﻮراﻧﻪ اﺷﺎره ﻛﻨﻴﻢ: ﻫﺮ ﺑﻴﻤﺎرى اى ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﻇﺮف ﭼﻨﺪ روز ﺑﻬﺒﻮد ﻳﺎﺑﺪ – ﻫﺮ ﻧﻮع ﺑﻴﻤﺎرى اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﺣﻮاس ﺧﻮد را از آن ﻣﻨﺤﺮف ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ و ارﺗﻌﺎش دﻳﮕﺮى را ﻓﻌﺎل ﺳﺎزﻳﺪ. دوران ﺑﻬﺒﻮدى ﺑﺴﺘﮕﻰ ﺑﻪ ﻣﻴﺰان ﺗﺮﻛﻴﺒﺎﺗﻰ دارد ﻛﻪ در آن ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ. زﻳﺮا ﺑﺮوز ﻫﺮ اﺧﺘﻼﻟﻰ در ﺟﺴﻢ ﻣﺎدى ﺷﻤﺎ ﺑﻪ زﻣﺎن ﻃﻮﻻﻧﻰ ﺗﺮى ﻧﻴﺎز دارد ﺗﺎ رﻫﺎ ﻛﺮدن آن.

بیماری به عنوان ادامه احساسات منفی شما

درد ﺟﺴﻤﻰ اداﻣﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻓﺮدى اﺳﺖ ﻛﻪ آن ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى دو وﺟﻪ دارد: اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮب و ﺑﺪ؛ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ اﻧﺮژى ﺗﺎن اﺗﺼﺎل دارﻳﺪ ﻳﺎ از آن ﺟﺪا اﻓﺘﺎده اﻳﺪ. ﺑﻴﻤﺎرى ﻳﺎ درد دﻧﺒﺎﻟﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻣﻨﻔﻰ اﺳﺖ و وﻗﺘﻰ ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آن از ﺧﻮد ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻴﺪ دﻳﮕﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻨﺘﻔﻰ اﺳﺖ.

آﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺴﻤﺘﺎن اﻓﻜﺎر ﻣﺜﺒﺖ ﻣﻌﻴﻨﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ آﻧﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻴﺪ؟ ﻧﻪ، اﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻓﻜﺎر ﻣﻨﻔﻰ ﻣﻌﻴﻨﻰ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ. اﮔﺮ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﺴﻤﺘﺎن ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻴﺪ و در ﻋﻮض ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎى ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ دﻳﮕﺮ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ، ﺟﺴﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺳﻌﺎدت ﺧﻮد ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ.

شما می توانید به شکلی نامحدود در این جسم باقی بمانید

آﻳﺎ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ آن را ﺳﺮآﻏﺎز زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎدى اﻧﺴﺎن ﻣﻴﺪاﻧﻴﺪ دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻴﺪ و ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺟﺴﻢ ﻣﺎدى ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﺷﺪه اﻳﺪ آن را در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ؟ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ اﺳﺖ، ﻗﻄﻌﺎ ﺑﻠﻪ، اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪان دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻴﺪ و ﻫﻤﺎن روز از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﺨﺮه اى ﺧﻴﺰ ﺑﺮدارﻳﺪ، ﻣﻨﻈﻮر اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮآﻏﺎز ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺮدﻳﺪ و در ﻟﺬت آن ﻏﻮﻃﻪ ور ﺷﻮﻳﺪ. ﺣﺎﻻ ﭼﺮا ﻫﺮ ﭼﻴﺰى ﻏﻴﺮ از آن ﻧﻮﻋﻰ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻳﻜﻨﻮاﺧﺖ اﺳﺖ؟

ﭼﻮن ﻏﺎﻟﺒﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ دورروﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ و در واﻛﻨﺶ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻨﺪ از ﺧﻮد ارﺗﻌﺎﺷﻰ ﻣﻰ ﺗﺎﺑﺎﻧﻨﺪ. ﭘﺲ راه ﺣﻞ ﭼﻴﺴﺖ؟

ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻪ دوروﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ در ذﻫﻦ ﺗﺎن ﻣﺠﺴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ. ﻛﻤﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺠﺴﻢ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺗﺨﻴﻞ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ارﺗﻌﺎﺷﻰ ﺷﻤﺎ ﺑﺪل ﺷﻮد.

ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﺸﻪ در اﻳﻦ ﺟﺴﻢ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ اﮔﺮ اﺟﺎزه ﻣﻰ دادﻳﺪ ﻣﺤﻴﻂ اﻃﺮاف ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ آرزوﻫﺎى ﺟﺪﻳﺪ، ﻣﺪاوم، ﻧﺎب، ﺳﺮﺷﺎر از ﻧﻴﺮوى زﻧﺪﮔﻰ و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اداﻣﻪ دﻫﺪ.

ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ اوﻟﻴﻦ ﻛﺴﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺨﺶ ﺑﺎﻻﻳﻰ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﺗﺎن را ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﺪ و ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻰ ﻣﺪاوم آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻴﺪ در آن ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﺪ، ﺗﺎ آن آرزوﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻰ ﻣﺪاوم ﻧﻴﺮوى زﻧﺪﮔﻰ را درون ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ؛ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺳﺮزﻧﺪﮔﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ، ﺑﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ، ﺑﺎ ﻧﺸﺎط و ﺑﺎ ﺷﻮر و ﺷﻮق و از ﻃﺮﻳﻖ ﻫﻤﻴﻦ ﭼﺎرﭼﻮب ﻫﺎ، آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺑﺮاى ﮔﺬار ﺧﻮد ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻳﺪ.

هر مرگی خودخواسته است

ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دﻟﻴﻠﻰ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰ ﺷﻮد ﺑﻪ دﻧﻴﺎى ﻏﻴﺮ ﻣﺎدى ﺑﺎزﮔﺮدﻳﺪ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ دﻧﻴﺎى ﻣﺎدى ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ، ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﺎر ﺧﻮد را در دﻧﻴﺎى ﻣﺎدى ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪه اﻳﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻓﺮﺻﺖ دﻳﮕﺮى ﻫﺴﺘﻴﺪ.

ﻣﺮگ؛ ﻳﻌﻨﻰ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻰ از آﮔﺎﻫﻰ؛ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮد را از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﻌﻄﻮف ﻛﺮدن. ﻫﺮ ﻣﺮﮔﻰ ﻧﺎﺷﻰ از ﻧﻘﻄﻪ اوج ارﺗﻌﺎش ﻫﺴﺘﻰ اﺳﺖ. در اﻳﻦ ﻣﻮرد اﺳﺘﺜﻨﺎﻳﻰ وﺟﻮد ﻧﺪارد. ﻫﻴﭻ ﻛﺲ – اﻧﺴﺎن ﻳﺎ ﺣﻴﻮان ﮔﺬار ﺑﻪ دﻧﻴﺎى ﻏﻴﺮﻣﺎدى را ﺑﺪون ﺗﻮاﻓﻖ ارﺗﻌﺎﺷﻰ درون ﺧﻮد اﻧﺠﺎم ﻧﻤﻰ دﻫﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻫﺮ ﻣﺮﮔﻰ ﻧﻮﻋﻰ ﺧﻮدﻛﺸﻰ اﺳﺖ، زﻳﺮا ﺧﻮدﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ.

ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺟﻮدى اﺑﺪى ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره از دﻧﻴﺎى ﻏﻴﺮﻣﺎدى ﭘﺪﻳﺪار ﻣﻰ ﺷﻮﻳﺪ و ﮔﺎﻫﻰ اﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪن در ﻗﺎﻟﺐ ﺟﺴﻤﻰ اﺳﺖ. وﻗﺘﻰ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﺎدى ﺷﻤﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻰ ﭘﺬﻳﺮد در واﻗﻊ از ﻧﻘﻄﻪ ﺗﻤﺮﻛﺰ ﺑﻴﺮون ﻣﻰ روﻳﺪ: ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﭼﻴﺰى ﺷﺒﻴﻪ اﻳﻦ. اﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻰ ﻧﺸﻴﻨﻴﺪ، ﮔﺎﻫﻰ وﻗﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻣﻰ روﻳﺪ و ﮔﺎﻫﻰ از ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﻰ آﻳﻴﺪ، اﻣﺎ ﻫﻤﻮاره اﻳﻦ ﺷﻤﺎﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﻣﻰ روﻳﺪ – ﺧﻮاه در ﻓﻴﻠﻢ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺧﻮاه ﻧﻪ.

ﻗﺎﻧﻮن ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ. اﮔﺮ ﻋﻘﻴﺪه دارﻳﺪ ﭼﻴﺰى ﺧﻮب اﺳﺖ، آن را اﻧﺠﺎم ﻣﻰ دﻫﻴﺪ، ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺷﻤﺎ ﻛﺎر ﻣﻰ ﻛﻨﺪ.

اﮔﺮ ﺑﺎور دارﻳﺪ ﭼﻴﺰى ﺑﺪ اﺳﺖ و ﺑﺎز اﻧﺠﺎم ﻣﻰ دﻫﻴﺪ ﺗﺠﺮﺑﻪ زﻳﺎﻧﺒﺎرى ﭘﻴﺶ رو ﺧﻮاﻫﻴﺪ داﺷﺖ. ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺗﺮ از اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﺎرى ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ وﻟﻰ آن را اﻧﺠﺎم دﻫﻴﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ از آﻧﭽﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰ ﻛﻨﻴﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل و آﺳﻮده ﺑﺎﺷﻴﺪ، زﻳﺮا اﻳﻦ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻣﻮﺟﻮد در ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺮوز ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ارﺗﻌﺎﺷﺎت ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ در ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﺷﻮد.

درﺑﺎره ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺧﻮد ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ. ﺗﻮﺟﻪ ﺗﺎن را روى آن ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﻨﻴﺪ و ﺟﺎﻳﮕﺎه اﺣﺴﺎﺳﻰ آن را ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ. دﻟﻴﻠﻰ ﻧﺪارد ﻛﻪ ﺑﺮاى دﺳﺘﻴﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﻋﺬاب ﺑﻜﺸﻴﺪ و ﺗﻘﻼ ﻛﻨﻴﺪ.